Bibliografie (przekładów książek, przekładów w czasopismach, tekstów o literaturze i kulturze chorwackiej), kalendarium chorwacko-polskich kontaktów kulturalnych w latach 1944–1989. Bogaty materiał ilustracyjny – 180 fotografii na 9 kolorowych alonżach oraz 88 (w tym 40 kolorowych) stronach pełnych fotografii, ilustracji, reprodukcji rękopisów (pism, notatek), dokumentów (umowy, konwencje, protokoły, raporty, pisma), okładek (książek, katalogów, programów), obwolut, stron tytułowych, plakatów, ulotek do filmów, afiszy filmowych, afiszy wystaw, programów, katalogów, wycinków z gazet (artykuły, reportaże, recenzje, wywiady, zdjęcia, in.), fragmentów przekładów (powieści, opowiadań, poezji). Książka jest adresowana nie tylko do wąskiego grona kroatystów. Z pewnością zainteresuje innych neofilologów i polonistów, gdyż na przykładzie Jugosławii zostały omówione mechanizmy współpracy kulturalnej PRL z zagranicą, przede wszystkim w dziedzinie literatury. W pracy znalazło się wiele materiałów archiwalnych, które do tej pory nie były przedmiotem badań, może więc okazać się ciekawa także dla historyków i politologów (wykorzystywane w pracy materiały źródłowe tłumaczone są na język polski, a pochodzą z Archiwum Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Archiwum Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Archiwum Akt Nowych, Archiwum Jugosławii i Chorwackiego Archiwum Państwowego). Dodatkowym atutem publikacji są ilustracje (ponad 200), tabele i wykresy. To monumentalna próba kompleksowego opisu związków kulturalnych Polski z kulturą innego narodu. Uwzględnia bowiem kontakty w zakresie filmu, muzyki, literatury, sztuk plastycznych i teatru. Dzięki temu może być również źródłem wiedzy dla filmoznawców, muzykologów, historyków sztuki i teatrologów. W Croatice przekłady, kontakty literackie i współpraca kulturalna zostały przedstawione w nowym świetle dzięki korzystaniu z dotąd niepublikowanych źródeł i dotarciu do nieznanych faktów. Mimo że w omawianym okresie Chorwacja nie była samodzielnym państwem, lecz jedną z republik federacji jugosłowiańskiej, to ze względu na specyfikę ustrojową Jugosławii można mówić o chorwacko-polskiej współpracy kulturalnej. W PRL patronem i animatorem współpracy kulturalnej z zagranicą, współpracy, którą uważano za ważny element polityki zagranicznej, było państwo. Wiązało się to z jednej strony z określonymi, przede wszystkim ideologicznej natury, ograniczeniami, które wywierały na nią negatywny wpływ, z drugiej strony taka „opieka” gwarantowała stabilność i doprowadziła do rozkwitu wielu form współpracy. Polityka zresztą, jak się okazuje, odgrywała w kontaktach kulturalnych PRL z innymi krajami rolę kluczową. W pierwszej części książki recepcja kultury i literatury chorwackiej ukazywana jest w kontekście rozwoju sytuacji społeczno-politycznej, ponieważ to ona decydowała o kształcie kontaktów kulturalnych. Została opisana każda dziedzina współpracy, a na podstawie analizy wybranych czasopism i wydawnictw ciągłych (m.in. „Życie Literackie”, „Twórczość”, „Dialog”, „Nowa Kultura”, „Literatura na Świecie”, „Poezja”, „Rocznik Literacki”, „Pamiętnik Słowiański”), dzienników, dokumentów archiwalnych – recepcja i proces lokowania literatury i kultury chorwackiej w Polsce. W drugiej części książki znalazły się bibliografie: przekładów książek, przekładów w czasopismach, tekstów o literaturze i kulturze chorwackiej oraz kalendarium chorwacko-polskich kontaktów kulturalnych.